23 DE ABRIL, DIA DEL LIBRO

 



Mi tiempo de lectura, se ha convertido en tiempo robado, robado al cansancio, al descanso, al sueño,  me encanta leer, necesito leer,  porque la lectura me ayuda a evadirme, a sentir emociones, a acrecentar mi sensibilidad, a meterme en la piel de los personajes, me transporta a otras épocas, a otros lugares, me hace vibrar y me da fuerzas para afrontar el día a día .


 Os dejo una cita de Groucho Marx.que me ha encantado
"Fuera del perro, un libro es probable mente el mejor amigo del hombre, y dentro del perro probable mente esté demasiado oscuro para leer".
------------------------------
Voy a rebuscar entre mis libros más queridos  y dedicárselos o regalárselos a mis amigos, es difícil, pues a unos les gusta leer más qué a otros, y no todos disfrutamos de las mismas lecturas, espero acertar. 

¿Me acompañais? 
Que difícil! ¿Por quién empiezo?.

Ya sé, Por el más joven  .   

Julián, para ti tengo uno muy especial, uno de mis favoritos,

"LOS MITOS GRIEGOS" (Robert Graves) 
                                                   Claudilla, Vicky, para vosotras no tengo nada especial, pues cogéis y os lleváis todo lo que os apetece y, a saber que hacéis con ellos después de leerlos, la mayoría los doy por perdidos, no me devolveis el primero, pero bueno, os lo seguiré consintiendo.

Isa, para ti un bello libro de poemas y una mariposa 
"EL DULCE DAÑO" (Alfonsina Storni)


Moncho,para ti tengo uno muy especial, lo sacaré del cajón de mi mesa y lo dejaré en tu mesilla, se que te gustará, 
"DECIDME COMO ES UN ARBOL" (Marcos Ana) 

Chelis, ojalá, fuese tan fácil, escoger  un libro para el  resto de mis amigos, como me resulta hacerlo con- tigo, eso de tener gustos comunes es un punto a tu favor,   
Te encantará el último que acabo de leer.
 "MIL SOLES ESPLENDIDOS" (Khaled Hosseini.) 

Manu, non teño nos meus estantes ningun libro de literatura rusa que ti non leeses, pero teño unha historia, nosa , da nosa terra, que sei que a de gustarche, así que ainda que estas un pouco lonxe e fai xa oito meses que non te vexo, facereicho chegar. 
"O BANDIDO CASANOVA" (Hixinio Puentes)
May, mi querida May, la que siempre está ahí, dandome ánimos, minimizando los problemas, escuchándome, compartiendo las pequeñas cosas que suceden cada día a nuestro alrededor, la que me ha ayudado  y dado fuerzas para seguir a flote estos últimos años, siempre amable, conciliadora, para ti algo muy especial, se que te gustará, tu que siempre miras adelante apreciaras esta obra.
"ENTRE TONOS DE GRIS" (Ruta Sepetys)

Esther,  he aprendido a apreciarte y a estimarte, aunque  no te conozco lo suficiente como para saber cuales son tus libros favoritos, pero creo que eres bastante polivalente, que te gusta leer y mucho, si tuviese que regalarte uno de mis libros me descantaría por 
  "CASANDRA" (Crista Wolf)

Podría seguir así, horas y horas, nombrando amigos y libros, no me cansaría, pero tampoco viene al caso, aunque si quiero nombrar a una persona más, alguien a quien hace años que no veo y de quien conservo muy gratos recuerdos, aunque en la actualidad desconozco cuales son sus lecturas favoritas, pero que si me  remonto a hace treinta años, creo que este poema
GUSTABALLE TANTO COMO A MIN, VAI POR TI XARELA.

Castellanos de Castilla,
tratade ben ós gallegos,
cando van, van como rosas;
cando vén, vén como negros.

-Cando foi, iba sorrindo;
cando veu, viña morrendo
a luciña dos meus ollos,
o amantiño do meu peito.

Aquel máis que neve branco,
aquel de dozuras cheio,
aquel por quen eu vivía
e sin quen vivir non quero.

Foi a Castilla por pan,
e saramagos lle deron;
déronlle fel por bebida,
peniñas por alimento.

Déronlle, en fin, canto amargo
ten a vida no seu seo...
¡Castellanos, castellanos,
tendes corazón de ferro!

¡Ai!, no meu corazonciño
xa non pode haber contento,
que está de door  ferido,
que está de loito cuberto.

Morreu aquel que eu quería,
e para min non hai consuelo:
solo hai para min, Castilla,
a mala lei que che teño.

Premita Dios, castellanos,
castellanos que aborrezo,
que antes os gallegos morran
que ir a pedirvos sustento.

Pois tan mal corazón tendes,
secos fillos do deserto,
que si amargo pan vos ganan,
dádesllo envolto en veneno.

Aló van, malpocadiños,
todos de esperanzas cheios,
e volven, ¡ai!, sin ventura,
con un caudal de desprezos.

Van probes e tornan probes,
van sans e tornan enfermos,
que anque eles son como rosas,
tratádelos como negros.

¡Castellanos de Castilla,
tendes corazón de aceiro,
alma como as penas dura,
e sin entrañas o peito!

En trós de palla sentados,
sin fundamentos, soberbos,
pensás que os nosos filliños
para servirvos naceron.

E nunca tan torpe idea,
tan criminal pensamento
coupo en máis fatuas cabezas
ni en máis fatuos sentimentos.

Que Castilla e castellanos,
todos nun montón, a eito,
non valen o que unha herbiña
destes nosos campos frescos.

Solo pezoñosas charcas
detidas no ardente suelo,
tes, Castilla, que humedezan
esos teus labios sedentos.

Que o mar deixoute olvidada
e lonxe de ti correron
as brandas auguas que traen
de prantas cen semilleiros.

Nin arbres que che den sombra,
nin sombra que preste alento...
llanura e sempre llanura,
deserto e sempre deserto...

Esto che tocou, coitada,
por herencia no universo,
¡miserable fanfarrona!...
triste herencia foi por certo.

En verdad non hai, Castilla,
nada como ti tan feio,
que aínda mellor que Castilla,
valera decir inferno.

¿Por que aló foches, meu ben?
¡Nunca tal houberas feito!
¡Trocar campiños frolidos
por tristes campos sin rego!

¡Trocar tan craras fontiñas,
ríos tan murmuradeiros
por seco polvo que nunca
mollan as bágoas do ceo!

Mais, ¡ai!, de onde a min te foches
sin dor do meu sentimento,
i aló a vida che quitaron,
aló a mortiña che deron.

Morreches, meu queridiño,
e para min non hai consuelo,
que onde antes te vía, agora
xa solo unha tumba vexo.

Triste como a mesma noite,
farto de dolor o peito,
pídolle a Dios que me mate,
porque xa vivir non quero.

Mais en tanto no me mata,
castellanos que aborrezo,
hei, para vergonza vosa,
heivos de cantar xemendo:

¡Castellanos de Castilla,
tratade ben ós galegos;
cando van, van como rosas;
cando vén, vén como negros!
Rosalia de Castro

Comentarios

matrioska_verde ha dicho que…
Me has emocionado Chus, de verdad. Sabes que el aprecio es mutuo y que si en un momento necesitaras coger el teléfono y pedirme (por el motivo que sea) estaría para ti, si estuviera en mis manos. A veces tener ese cartucho en la recámara es importante y bonito. Hay muchos tipos de amistades y de relaciones, en general, y todas son igual de válidad siempre que sean sanas y constructivas.

Si tuviera que regalarte a ti un libro te regalaría "Mujeres" de Marylin French. Hace muchísimos años que lo leí, pero ahora Lumen lo ha reeditado con el título "Sólo para mujeres". Recuerdo que me removió por dentro y me conmovió de verdad. Siempre he creído que las mujeres tenemos mucha fuerza y que las relaciones que se tejen entre nosotras pueden llegar a ser muy especiales. Y siempre soñé con llegar a ser "una gran humilde mujer anónima", ¿sabes de lo qué te hablo, verdad?. Somos legión.

"French fue una gran protagonista del movimiento feminista desde los años setenta. Aunque fue una profesora universitaria y la mayoría de sus textos son trabajos académicos, incluida la voluminosa historia en cuatro volúmenes sobre From eve to dawn: a history of women (Del amanecer al ocaso: una historia de las mujeres), fue su novela Women's room la que le hizo internacionalmente famosa.

La historia de un grupo de mujeres que va transformando su futuro como simples esposas y amas de casa hasta convertirse en seres humanos independientes que viven su propia vida y se niegan a cumplir las expectativas sociales tradicionales, tuvo una repercusión formidable. "Expresó la experiencia de un gran número de mujeres y les hizo saber que no estaban solas ni locas", escribió esta semana Gloria Steinem en The New York Times.

La propia French bromeaba con su fama y con que su nombre figurara "incluso" en un disco del grupo Abba, una canción que hablaba sobre cómo era un día normal en la vida de una chica antes de que encontrara el amor: "I must have read a while the latest one by Marilyn French or something in that style..." ("Debería haber leído lo último de Marilyn French o algo de ese estilo..."), cantaba el cuarteto pop sueco.

Puedes ver cómo era Marylin French aquí, tenía una cara afable:
http://elpais.com/diario/2009/05/09/necrologicas/1241820002_850215.html

Voy a volver a releerlo y te lo regalaré... cuando sea. Está amarillento y envejecido pero sé que a ti eso no te importa porque dentro
guarda todas las palabras y todas las emociones.

French se murió en el 2009 de un cáncer.

biquiños,
matrioska_verde ha dicho que…
Y respecto al libro que me regalarías, no lo conzozco, pero desde luego el título/nombre me parerece muy sugerente y sugestivo. Así que seguro que será especial, más si viene de tu mano.

A Crista la conozco, leí su novela "El cielo partido" y sí guardo recuerdos de esa novela a pesar de que hace mucho que la lei. Una historia de una relación que se descompone.

Seguro que Casandra me gustará. Lo buscaré.

biquiños,
matrioska_verde ha dicho que…
Un GRACIAS ENOOOOORME por todas las buenas vibraciones.

biquiños,
Isabela ha dicho que…
Chuseta, yo quiero darte las gracias por "El Dulce Daño" con otro poema , "El ärbol de los amigos" de Jorge Luis Borges, y que me gusta de una manera muy especial....
Este entrada me ha parecido preciosa, eres una gran persona.

"El árbol de los amigos"

Existen personas en nuestras vidas que nos hacen felices por la simple casualidad de haberse cruzado en nuestro camino. Algunas recorren todo el camino a nuestro lado, viendo muchas lunas pasar, mas otras apenas las vemos entre un paso y otro. A todas las llamamos amigos y hay muchas clases de ellos.

Tal vez cada hoja de un árbol caracteriza uno de nuestros amigos. El primero que nace del brote es nuestro papá y nuestra mamá, nos muestra lo que es la vida. Después vienen los amigos hermanos, con quienes dividimos nuestro espacio para que puedan florecer como nosotros.

Pasamos a conocer a toda la familia de hojas a quienes respetamos y deseamos el bien.

Mas el destino nos presenta a otros amigos, los cuales no sabíamos que irían a cruzarse en nuestro camino. A muchos de ellos los denominamos amigos del alma, de corazón. Son sinceros, son verdaderos. Saben cuando no estamos bien, saben lo que nos hace feliz.

Y a veces uno de esos amigos del alma estalla en nuestro corazón y entonces es llamado un amigo enamorado. Ese da brillo a nuestros ojos, música a nuestros labios, saltos a nuestros pies, cosquillitas a nuestro estómago, etc.

También existen aquellos amigos por un tiempo, tal vez unas vacaciones o unos días o unas horas. Ellos acostumbran a colocar muchas sonrisas en nuestro rostro, durante el tiempo que estamos cerca.

Hablando de cerca, no podemos olvidar a los amigos distantes, aquellos que están en la punta de las ramas y que cuando el viento sopla siempre aparecen entre hoja y otra.

El tiempo pasa, el verano se va, el otoño se aproxima y perdemos algunas de nuestras hojas, algunas nacen en otro verano y otras permanecen por muchas estaciones.

Pero lo que nos deja más felices es darnos cuenta que aquellas que cayeron continúan cerca, alimentando nuestra raíz con alegría. Son recuerdos de momentos maravillosos de cuando se cruzaron en nuestro camino.

Te deseo, hoja de mi árbol, paz, amor, salud, suerte y prosperidad. Hoy y siempre... simplemente porque cada persona que pasa en nuestra vida es única. Siempre deja un poco de sí y se lleva un poco de nosotros. Habrá los que se llevaron mucho, pero no habrá de los que no nos dejaran nada.

Esta es la mayor responsabilidad de nuestra vida y la prueba evidente de que dos almas no se encuentran por causalidad.

Entradas populares